Για να σας σωσω απο γκουγκλοχρονο, το ποιημα του οποιου δανειστηκα τον τιτλο εχει ως εξης:
Nature's first green is gold
Her hardest hue to hold
Her early leaf's a flower
But only so an hour.
Then leaf subsides to leaf.
So Eden sank to grief,
So dawn goes down to day.
Nothing gold can stay.
Του Robert Frost. Απευθυνομαι σε οσους ξερουν τα στοιχειωδη αγγλικα για να καταλαβουν τι λεει. Οι υπολοιποι, ε απλα δε τον γλιτωνετε τον γκουγκλοχρονο.
Το ειχα ακουσει οταν πρωτοειδα την ταινια The Outsiders (ή ελληνιστι "Επαναστατες Διχως Αυριο" - μισω πολυ τις μεταφρασεις τιτλων), την οποια και σας διαταζω να δειτε ολοι, και το ξανακουσα προχτες που την ξαναειδα, γιατι ετσι μου καβλωσε.
Με συγκινησε αρκετα. Υποθετω γιατι περναω μια αρκετα μεταβατικη περιοδο στη ζωη μου και ως γνωστον, σε τετοιες περιοδους γινομαστε αλοιφη και το παραμικρο που ακουμε εχει τρισμεγιστη σημασια. Και κακως.
Επισης, διοτι ρε γαμω το φελεκι μεγαλωνω! Μεγαλωνω και γινομαι μεγααααλος. Ναι, οπως το ελεγε και στη διαφημιση μ εκεινο το γιαουρτακι που δε θυμαμαι πως το λεγαν.
Κατι τετοιες στιγμες, θυμαμαι εκεινη την εποχη που ολοι με ρωταγανε "τι θες να γινεις οταν μεγαλωσεις?" και ελεγα καθε φορα και διαφορετικη βλακεια. "Γιατρος", "αστυνομικος", ξερετε τωρα, ολες τις μαλακιες που σκεφτονται τα μικρα αγορακια (αν ακουσεις "πολιτικος μηχανικος" απο 8 χρονων παιδι, ψαξτο καλα το θεμα). Τι ευτυχισμενη εποχη!
Αν ηξερα κατι παραπανω βεβαια, θα ελεγα "Δε θελω να μεγαλωσω ρε μαλακα. Μια χαρα δεν ειμαι τωρα?" Ισως οχι αυτολεξει, αλλα περιπου το πιανετε το νοημα.
Πολυ μπαναλ, φορεμενο και πητερπανικο αυτο που ειπα, αλλα οταν ειχα δει τον πητερ παν πιτσιρικας, δε χωρουσε ο νους μου οτι νοημον παιδι ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να μεγαλωσει! Τον ειχα για λοξο!
Τοτε ολα τα μικρα εμεις, βλεπαμε ποσο κουλ ητανε οι μεγαλοι. Κακα τα ψεμματα, ζηλευαμε σφοδρα το οτι καναν ο,τι γουσταραν (ή ετσι μας φαινοταν) και τους μισουσαμε γι αυτο. Ενα μισος που δεν παραδεχτηκαμε ουτε στους πιο σκοτεινους μας εφιαλτες, αλλα μας εβγαινε συχνοτατα σαν θυμος, κυριως στην εφηβεια - γιατι και οι εφηβοι παιδια ειναι. Δε λεω οτι εγω δεν ειμαι στην εφηβεια, για να πω την αληθεια μαλλον την περναω σχετικα καθυστερημενα.
Επισης, ξεραμε οτι καποτε θα μεγαλωναμε και θα μπαιναμε στη θεση τους, αλλα αυτο το "καποτε" φανταζε τοσο μακρινο, που κατα βαση ειχαμε στο μυαλο μας οτι "Φιλαρακι, εισαι μικρος κι ειναι μεγαλοι και αυτο δε θα αλλαξει ποτε."
Ε ρε κουνια που μας κουναγε.
Γιατι ημασταν τοσο τυφλοι απο ζηλια, που δε βλεπαμε τα σκατα που ερχονται παρεα με την ηλικια. Και δεν εννοω ουτε τα χρεη, ουτε τα δανεια, ουτε την τυχον οικογενεια, ουτε τις ρυτιδες, ουτε τη σωματικη αναπτυξη εις πλατος. Υπαρχουν κι αυτα βεβαια, αλλα υπαρχουν και πιο σοβαρα.
Λεω για κεινη τη γαμημενη νοοτροπια που τοσο μισουσα οταν αντικρυζα σε μεγαλους και ακομα πιο πολυ μισω τωρα που βλεπω ψηγματα της στον εαυτο μου! Το περιφημο "ασε εμας τους μεγαλους, εισαι μικρος ακομα", το ξερατοφορο "ακου εμενα που ειμαι μεγαλυτερος, κατι ξερω παραπανω" και ολα τα σχετικα, σχεδον παντα ανευ επιχειρηματων. Και καποιες φορες, ουτε καν για τον εαυτο μας δεν εχουμε επιχειρηματα! Το επομενο σταδιο θα ειναι να βγαινω στο μπαλκονι και να κραζω τους αλητες που παιζουν μπαλα και μου ριξανε τη γλαστρα, για την οποια ενας θεος ξερει ποιος χεστηκε. Ε οσο να ναι, απελπιζομαι λιγο ρε γαμωτο!
Μολις τωρα παρατηρησα οτι αυτο δεν ειναι και τελειως ασχετο με το προηγουμενο μου κειμενο. Ποια ξερολιαση και "ψαγμενοσυνη" ξεπερνα αυτη των γονιων προς το παιδι τους αλλωστε?
Μηπως τελικα θα καταληξω κι εγω ενας μιζερος ξερολας που του τη σπανε ολα? Η ιστορια εχει δειξει οτι κατα κορον κατι παρομοιο γινεται. Ενταξει υπερβαλλω, αλλα ποσες φορες εχετε ακουσει μεσηλικες να λενε για τα "νεανικα τους λαθη"? Κι εγω αρκετες. Φυσικα τοτε τα εκριναν σωστα, αλλα μετα "εστρωσαν", "ωριμασαν", "καταλαβαν". Εγω παλι λεω οτι τοτε ητανε "gold", οπως λενε και οι στιχοι, και απλα στην πορεια το χασανε.
Φυσικα στο τελος λεει οτι "nothing gold can stay", αλλα εγω συμπληρωνω "δε βλαπτει να προσπαθουμε ομως".
